O Νίκος Χατζηβρέττας έδωσε συνέντευξη στο site reporter24.gr μιλώντας για την ακαδημία μας. Μπορείτε να διαβάσετε την συνέντευξη.

Συναντήσαμε τον Νίκο Χατζηβρέττα στον νεότευκτο κλειστό γυμναστήριο στον Εύοσμο. Ένα πραγματικό στολίδι στο οποίο στεγάζεται η ακαδημία «ΔΕΚΑ», που βρίσκεται στον τέταρτο χρόνο λειτουργίας της. Ο διεθνής Shooting Guardμας μίλησε για το πώς «γεννήθηκε» η ιδέα της δημιουργίας της, τους στόχους της και το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται. Ακόμη, αναφέρθηκε στην απόφαση του να χρηματοδοτήσει την κατασκευή του γηπέδου, θυμήθηκε τον αλησμόνητο ημιτελικό του 2006 κόντρα στους Αμερικανούςστο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας και εξέφρασε την άποψη του για την Εθνική ομάδα.

Κύριε Χατζηβρέττα, καλησπέρα. Πως «γεννήθηκε» η ιδέα για την δημιουργία της «ΔΕΚΑ» και ποιος είναι ο στόχος της;

Τελειώνοντας την μπασκετική μου σταδιοδρομία, αποφάσισα- και είχα ήδη στο μυαλό μου πριν σταματήσω -να ασχοληθώ με τα τμήματα υποδομής και ανάπτυξης του αθλήματος. Όταν μικρός έπαιζα στον Αίαντα, οι άνθρωποι της ομάδας μας έβαζαν και κάναμε τους προπονητές στις ακαδημίες, βοηθώντας τους προπονητές και παίρνοντας εμπειρίες. Από τότε είχα ξεκινήσει και μου είχε αρέσει πολύ η διαδικασία της προπόνησης, της προπονητικής και της εκμάθησης. Έτσι λοιπόν πάντα είχα στο μυαλό μου, τελειώνοντας το μπάσκετ σαν παίκτης να ασχοληθώ με τα αναπτυξιακά προγράμματα του μπάσκετ. Όταν σταμάτησα το μπάσκετ το 2011, κάναμε με φίλους, τον Διαμαντίδη, τον Παπαδόπουλο και τον Χαραλαμπίδη μία ομάδα την GBA και ξεκινώντας από εκεί άρχισε η σταδιοδρομία μου μέσα στον χώρο. Απέκτησα πολλές εμπειρίες από πολύ σπουδαίους προπονητές που είχαμε εκείνα τα χρόνια και μετά η ομάδα της GBA, αφότου ήρθαμε στον Εύοσμο, άλλαξε όνομα και ονομάστηκε «ΔΕΚΑ».

Εσείς παραμείνατε στο Εύοσμο.

Όταν χωρίσαμε σαν ομάδα, εγώ έμεινα στην περιοχή μου στον Εύοσμο όπου και μεγάλωσα γιατί ήθελα να ασχοληθώ με παιδιά της περιοχής μου και να κάνουμε μία δυνατή ομάδα. Δυνατή ομάδα, δεν σημαίνει ότι παίρνεις πάντα πρωταθλήματα, σημαίνει μία κοινότητα που αγαπάει τον αθλητισμό. Βασικός στόχος της ομάδας μας, είναι να φιλοξενούμε όσα περισσότερα παιδιά μπορούμε στις εγκαταστάσεις μας και μέσα από το μπάσκετ να περνάμε μηνύματα που αφορούν τον αθλητισμό τη συμπεριφορά και την συνεργασία εντός και εκτός γηπέδου. Είναι η τέταρτη χρονιά λειτουργίας της «ΔΕΚΑ» και είμαστε πολύ χαρούμενοι που καταφέρνουμε και ακολουθούμε το αρχικό μας πλάνο.

Σε ποιοεπίπεδοβρίσκονται αυτή τη στιγμή τα παιδιά; Η Ακαδημία είναι ενταγμένη σε κάποια προγράμματα;

Είμαστε ενταγμένοι σε όλα τα πρωταθλήματα της ΕΟΚ και της Ένωσης Καλαθοσφαιρικών Σωματείων Θεσσαλονίκης (ΕΚΑΣΘ). Το αντρικό μας θα παίξει για πρώτη φορά φέτος στην Γ’ Εθνική. Έχει στελεχωθεί από κάποιους έμπειρους παίκτες, αλλά και από 8 γηγενείς κάποιοι από τους οποίους, αγωνίζονται παράλληλα και στο παιδικό και στο εφηβικό. Είμαστε μία πολύ νεαρή ομάδα και ο στόχος της δημιουργίας του αντρικού είναι, τα νέα παιδιά της ακαδημίας που έχουν την ικανότητα και το ταλέντο να αποκτήσουν εμπειρίες που θα τους επιτρέψουν να φτάσουν σε υψηλό επίπεδο, δηλαδή στο ανδρικό».

Ποιος ήταν ο καταλυτικός παράγοντας για την απόφαση της κατασκευής αυτού του εξαιρετικού κλειστού γυμναστηρίου;

Είμαστε μία ομάδα από τον Εύοσμο η οποία έχει πάρα πολλά παιδιά από εδώ αλλά και από τις γύρω περιοχές. Ο όγκος των αθλητών μας είναι πολύ μεγάλος και δεν μας αρκούσε το γήπεδο που μας φιλοξενούσε. Ο δήμος μας έχει παραχωρήσει αρκετές ώρες στο 11ο δημοτικό σχολείο. Από την πρώτη στιγμή που μπήκαμε σε εκείνο το γήπεδο και η ομάδα και εγώ προσωπικά δώσαμε αρκετά χρήματα προκειμένου να το λειτουργήσουμε. Βάλαμε δηλαδή παρκέ, προστατευτικά μαξιλάρια και βοηθητικά καλάθια και γενικά βοηθήσαμε πολύ στην συντήρηση του χώρου. Οι ώρες όμως που είχαμε ήταν αυτές οι οποίες δεν μας βοηθούσαν στο να αναπτυχθούμε. Είχαμε και ένα άλλο γήπεδο το κλειστό γήπεδο της ΕΚΟ, το οποίο μπορούσαμε και νοικιάζαμε από την Γενική Γραμματεία της ΕΚΟ αλλά έκλεισε. Το πώς διατίθενται τα γήπεδα είναι μία μεγάλη συζήτηση και δεν υπάρχει λόγος να γίνει αυτή τη στιγμή. Γι’ αυτό και εγώ με δική μου πρωτοβουλία πήρα την απόφαση να πραγματοποιήσω ένα όνειρο. Να έχω δηλαδή ένα σπίτι στον Εύοσμο όπου μένει η οικογένεια μου και ένα «σπίτι» όπου μένουν τα όνειρα μας και η διάθεση να δημιουργήσουμε πράγματα. Και έτσι έγινε αυτό το όμορφο γήπεδο το οποίο είναι και είναι ένα πολύ ωραίο περιβάλλον για τα παιδιά».

Ποιοι είναι οι χώροι που περιλαμβάνει;

Εδώ είναι το γήπεδο όπου προπονούνται πάρα πολλά παιδιά. Υπάρχει και ένα γυμναστήριο στο οποίο γυμνάζονται και γίνεται η ενδυνάμωση. Υπάρχει το κυλικείο στο οποίο μπορούν οι γονείς που περιμένουν και να προμηθεύονται ότι χρειάζονται. Τα γραφεία της ομάδας στεγάζονται επίσης εδώ. Ακόμη υπάρχει η αποθήκη με τα πλυντήρια και τους καταψύκτες και ό,τι χρειάζεται αποθηκευτικό χώρο. Στην ουσία είναι ένα μεγάλο σπίτι. Το δικό μας σπίτι.

Πιστεύετε ότι οι αρμόδιοι φορείς όπως π.χ. η Ομοσπονδία δίνουν την απαραίτητη προσοχή στις μικρές ηλικίες έτσι ώστε να προκύψουν νέα ταλέντα;

Η Ομοσπονδία κάνει μεγάλη προσπάθεια όπως έκανε πάντα. Ειδικά στο ξεκίνημα του το αναπτυξιακό πρόγραμμα δούλεψε αρκετά και είχαμε πολύ καλά αποτελέσματα. Τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι υπάρχει μία φθορά. Πιστεύω ότι σε αυτό έχουν μερίδιο ευθύνης όλοι·και οι ομάδες μαζί και η Ομοσπονδία. Η προσωπική μου γνώμη είναι, ότι είμαστε οι άνθρωποι του μπάσκετ και χωρίς εγωισμούς πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας να δουλεύουμε όσο το δυνατόν καλύτερα με νέες ιδέες, νέες προτάσεις, νέα πρόσωπα τα οποία θα μπορούν να δώσουν περισσότερα πράγματα ώστε να έχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα σαν χώρα αλλά και σαν μπάσκετ. Εντάξει, η Ομοσπονδία μπορεί να κάνει βήματα μπροστά όμως θα πρέπει να μπουν νέοι άνθρωποι με πολύ υψηλές παραστάσεις γιατί οι παλαιοί προσέφεραν. Πρέπει να ανοίξει ο δρόμος για νέους ανθρώπους που έχουν όραμα.

Θα ήθελα τώρα να περάσουμε σε ένα άλλο κεφάλαιο, αυτό της Εθνικής ομάδας. Πριν λίγο καιρό συμπληρώθηκαν 12 χρόνια από το αλησμόνητο εκείνο μεσημέρι και την ιστορική νίκη της Εθνικής, της οποίας ήσασταν πολύ σημαντικό μέλος επί των Ηνωμένων Πολιτειών στον ημιτελικό τουΜουντομπάσκετ της Ιαπωνίας. Τι θυμάστε από εκείνο το παιχνίδι;

Εμείς ήμασταν μία ομάδα η οποία ήταν πολύ ενωμένη και πολύ δυνατή. Όλα τα παιδιά παίζανε σε πολύ καλές ευρωπαϊκές ομάδες που είχαν πολύ υψηλούς στόχους καθημερινά. Όταν είσαι σε τέτοιες ομάδες και η Εθνική αποτελείται από παίκτες που έχουν τέτοιου είδους παραστάσεις είναι πάρα πολύ σημαντικό γιατί κάθε φορά που μπαίνει στο γήπεδο, μπαίνει για να κερδίζει.. Αυτό ήταν το μεγάλο ατού της ομάδας εκείνης και έτσι όταν βρέθηκε μπροστά μας μία ομάδα όπως είναι η Αμερική, η ομάδα βγήκε για να κερδίσει.

Προϋπήρχε στο μυαλό η σκέψη ότι η Εθνική ομάδα μπορούσε να κερδίσει τους Αμερικανούς;

Όταν μπαίνεις στο γήπεδο, μπαίνεις πάντα για να κερδίσεις. Όταν έχεις γαλουχηθεί από τέτοιες καταστάσεις, πλέον αυτό έχει γίνει βίωμα και μπαίνεις και παίζεις αυτό που πρέπει να παίξεις. Η ομάδα ήταν έτοιμη και έτσι γαλουχημένη. Ο προπονητής ήταν μία πολύ μεγάλη προσωπικότητα του Παγκόσμιου μπάσκετ και όλοι παίζουν για να κερδίσουν. Από την προπόνηση μέχρι και τα παιχνίδια. Άρα,από εκεί και πέρα αυτό ήταν φυσικό επακόλουθο.

Η Εθνική ομάδα από το 2009 και μετά που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας, δεν έχει καταφέρει να μας χαρίσει ανάλογες στιγμές. Ποιοι πιστεύετε ότι είναι οι λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό;

Δεν ξέρω αν φταίει κάτι συγκεκριμένο. Φανταστείτε όμως ότι από το 1989 όπου η Ελλάδα κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο Ζάγκρεμπ, το επόμενο μετάλλιο ήρθε το 2005. Μεσολάβησαν δηλαδή 16 χρόνια. Το μετάλλιο δεν είναι κάτι σίγουρο και εύκολο. Ειδικά για μία χώρα 10 εκατομμυρίων όπως είναι η Ελλάδα. Παρόλα αυτά όμως η Εθνική ομάδα είναι πάντα εκεί στις μεγάλες διοργανώσεις, πάντα ανταγωνιστική, με πολύ καλές ομάδες. Οι αντίπαλοι μας σέβονται και μας υπολογίζουν. Αυτό σημαίνει ότι το ελληνικό μπάσκετ είναι πάντα στην πρώτη γραμμή και σε υψηλό επίπεδο. Από εκεί και πέρα πιστεύω ότι θα έρθει κάποια στιγμή όπου η Εθνική ομάδα θα ξαναβγεί μπροστά Είναι θέμα χρόνου. Έχουμε μία ομάδα πολλά υποσχόμενη.

Συνέντευξη στον Κώστα Καραγεωργίου

Φωτογραφίες: Χριστίνα Χατζημανώλη